Yeni Dünya Şurubu & Hummalı El, Güney Amerika’da sarıhummanın yeniden ortaya çıkmasından esinlenen bir performans dersi. Sömürgelerdeki şeker plantasyonları ile yakından ilişkili bu eski hastalık, Brezilya’nın şeker üretimi yapılan Kuzeydoğu kıyılarında yaygınlaşmıştı. Bu plantasyonlar, Afrikalıları taşıyan Avrupalı köle ticareti gemileriyle Amerika kıtasına gelen taşıyıcı sivrisinek Aedes aegypti’nin çoğalması için mükemmel bir ortam sunuyordu. 2018 ile 2019 arasında Brezilya’da, aralık ayından mayıs ayına kadar görülen mevsimsel sarıhumma yüzünden en az otuz altı ölüm gerçekleşti.

Vivian Caccuri, "sarıhummanın Brezilya’da böylesi bir politik kargaşa döneminde geri gelmeyi 'tercih etmesi' oldukça ironik. Bu yüzden bu performansta tarihsel halüsinasyonu temel form olarak benimsedim," diyor. Sanatçı, bu performansta şekerkamışı, sarıhumma, Katoliklik, müziğin sömürgelerdeki etkileşimleri nasıl yansıttığı ve Güney Amerikalıların bedenlerinin akıbeti arasında bağlantılar kuruyor. Bu yarı kurgusal hikâyeyi anlatırken, kilise tarzı büyük bir orgda kendi bestelediği bir parça, çizimler, tarihsel imgeler, video ve seslerin yanı sıra kendi sesini de kullanıyor.

Vivian Caccuri, sesi tarih ve toplumsal koşullanmayla ilişkili meseleleri duyusal algı deneyleriyle iç içe geçirmenin bir aracı olarak kullanıyor. İşlerinde, nesneler, yerleştirmeler ve performanslar aracılığıyla, gündelik deneyimi rayından çıkaran durumlar yaratarak, bilişsel yapımız kadar kökleşmiş görünen anlamları ve anlatıları sekteye uğratıyor. Caccuri’nin Brezilya’da yayımlanan ilk kitabı Music is What I Make (2012), 2013 Funarte Müzikte Eleştirel Üretim ödülüne layık görüldü. Kısa bir süre önce, Kuzey İsveç’te Studio Acusticum konservatuarında besteleyip kaydettiği ilk vinil plağını çıkardı ve Brezilya sanatında ses hakkındaki metinlerinden derlediği ikinci kitabını yayımladı.